Einn allra vinsælasti bloggari landsins er...

Ég ákvað fyrir viku síðan að gera fjölmiðlafræðilega tilraun. Ég vildi kanna hvort ég gæti, með eigin málflutning einan að vopni, komið mér upp „vinsældarlistann“ á Moggablogginu. Og ekki verður annað sagt en að tilraunin hafi heppnast. Ég er núna 8. vinsælasti bloggarinn og verð kannski ofar eftir miðnætti.

Moggabloggið birtir lista yfir 50 vinsælustu bloggarana „síðastliðna 7 daga“. Undanfarið hafa 3 bloggarar borið höfuð yfir herðar annarra með ótrúlega mörgum heimsóknum á síður sínar; Áslaug Ósk Hinriksdóttir, Jóna Á. Gísladóttir og Stefán Friðrik Stefánsson. Þetta fólk er að fá til sín 1.500 til 2.500 gesti á dag. Það er frækilegur árangur að fá svo marga til að heimsækja bloggsíðu sína og lesa. Ég reiknaði ekki með að komast í þennan úrvalsflokk, en taldi að það myndi vera fjári góður árangur að komast í eitthvert af næstu sætunum með tilrauninni.

Ég byrjaði á fimmtudeginum fyrir viku. Ákvað að á næstu dögum myndi ég setja ýmsa mismunandi pistla á bloggið. Inn rötuðu pistlar um Mýrarhúsaskólamálið, kristilegt siðgæði, Hannes Hólmstein, heilbrigðiskerfið, umhverfismál, Kópvogska spillingu, Steiner-dóminn og einnig slengdi ég fram sleggjudómi um ferð 200 kennara til Kína og næstum því Tíbet. Allt var þetta með hinum ýmsu áherslum og þá ekki endilega mínum eigin! Fyrr í dag setti ég síðan inn kökuuppskrift til gamans. Og svo þessa „játningu“. Ég birtist á listanum fyrst í 31. sæti, fór síðan í stökki í 14. sæti, svo í 11. sæti og svo í 8. sæti.

Ég geri mér vonir um að tilraunin skili mér jafnvel aðeins ofar. Ég geri mér ekki vonir að yfirstíga Ofurbloggarana (vitringana?) þrjá, en eftir einn eða tvo daga vona ég að tilraunin hafi skilað mér upp fyrir hina yfirlýsingaglöðu og hvatvísu Nönnu Katrínu Kristjánsdóttur og að sjálfur Ómar Ragnarsson þurfi að játa sig sigraðan og að ég endi þá í ca. 6. sæti. Það myndi ég kalla vel heppnaða tilraun. Með lítilsháttar átaki varð ég að „einum vinsælasta bloggara landsins“.

Engin smápeð sem ég vippaði aftur fyrir mig. Dofri ofurgræni Hermannsson, Sóley Tómasdóttir, Ómar R. Valdimarsson, Anna vélstjóri, Jens Guð, Andrés Magnússon, Ólína Þorvarðardóttir og Einar Sveinbjörnsson, svo nokkrir séu nefndir.

Var betra heima setið en af stað farið? Hef ég með þessu gengið götuna til góðs? Skilar þessi tilraun einhverri þekkingu? Ekki hugmynd!

Mýrarhúsaskólamálið skilaði mörgum heimsóknum og athugasemdum (Asperger-nemandinn sem skellti rennihurð á kennara, dómur). Heilbrigðismálin og umhverfismálin fældu heldur frá. Sleggjudómurinn var vondur en kökuuppskriftin tryggði einn gest á mínútu að meðaltali um hríð. Augljóslega skiptir máli um hvað maður skrifar.

Ef einhver er móðgaður yfir því að ég geri bloggara landsins og blogglesendur að tilraunadýrum þá biðst ég afsökunar. Ég er hvorki að gera lítið úr þeim sem skrifa né þeim sem lesa bloggið. Mig langaði bara til að gera tilraun!

Listaröðun Moggans miðast við vikuinnlit en hér er listi dagsins með meðaltal daglegra gesta:

1. Áslaug Ósk Hinriksdóttir        aslaugosk.blog.is               2.379

2. Jóna Á. Gísladóttir                 jonaa.blog.is                    1.547

3. Stefán Friðrik Stefánsson      stebbifr.blog.is                  1.526

4. Jenný Anna Baldursdóttir      jenfo.blog.is                        972

5. Sneott Bergz                        hvala.blog.is                       967

6. Ómar Ragnarsson                 omarragnarsson.blog.is         898

7. Nanna K. Kristjánsdóttir        nanna.blog.is                      846

8. Friðrik Þór Guðmundsson      lillo.blog.is                          805

"Við vitum ekkert hvað hann er að gera"

"Já, hvað er hann að gera? Við vitum ekkert hvað hann er að gera," hrópaði Valgerður Bjarnadóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, í Silfri Egils áðan og átti við hvað Guðlaugur Þór Þórðarson heilbrigðisráðherra væri að gera.

Valgerður er óbreyttur liðsmaður ríkisstjórnarinnar og fær ekkert að vita hvað heilbrigðisráðherra ríkisstjórnarinnar er að gera og heilbrigðismálin eru ekki rædd á Alþingi. Valgerður er sannarlega ekki eini velferðarkratinn sem hefur áhyggjur og vill stefnuumræðu.

Það stefnir í að heilbrigðismálin verði vonda málið í ríkisstjórnarsamstarfinu á næstunni. Samfylkingin, sem svarið hefur að halda sérkennum sínum í ríkisstjórninni (ólíkt síðasta samstarfsflokki Sjálfstæðisflokksins) - og hefur í ljósi þess meðal annars rætt Evrópumálin mikið, stendur nú frammi fyrir að því er virðist markvissum aðgerðum Sjálfstæðisflokksins við að auka veg einkarekstrar og einkavæðingar í heilbrigðisgeiranum. Nýjasta útspil ráðherrans var, að mér skilst, að reka Magnús Pétursson, forstjóra LSH og Jóhannes M. Gunnarsson framkvæmdastjóra lækninga, til að greiða fyrir breytingum í kerfinu.

Samfylkingin mun tapa miklu fylgi yfir til VG vegna heilbrigðismálanna, það virðist óhjákvæmilegt að óbreyttu. Yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar er á móti aukinni inkavæðingu og einkarekstri í heilbrigðismálum. Vænn skerfur af þessu fólki er velferðarkratar sem eru nú eins og Valgerður Bjarnadóttir forviða og áhyggjufullir. Enda blasir við að því nær sem ráðherra nálgast "Ameríska kerfið" þeim mun færri atkvæði fær Samfylkingin í næstu kosningum. Það vegur ekki upp á móti að tala um ESB og Evruna.

Hvað er hann að gera? Góð spurning, Valgerður. Fáðu Guðlaug Þór til að útskýra það skýrt og skilmerkilega, þannig að samstarfsflokkurinn þurfi ekki að velkjast í vafa. 

VG segir heilbrigðisstofnanir í spennitreyju

Líndal um fréttaflutning af dómsmálum

Sigurður Líndal lagaprófessor húðskammar okkur fjölmiðlamenn í Fréttablaðinu í dag. Efnislega skammar hann okkur fyrir að vera vondir við dómara og láta þá ekki njóta sannmælis. Líndal fellir þann dóm að við fjölmiðlamenn eigum að virða okkar eigin siðareglur þannig að dómarar njóti sannmælis.

Það er margt til í því sem lagaprófessorinn segir í greininni í dag. Fjölmiðlar tala oft við reiða dómsmálatapara og "tapsára lögmenn", en gera viðhorfum dómara viðkomandi mála lítt skil. Hér má án efa gera betur. Það hefur ekki liðkað fyrir að dómarar, einkum Hæstaréttardómarar, hafa hingað til ekki viljað eða talið sæmandi að koma fram í fjölmiðlum að útskýra sína dóma.  Það hefur heldur ekki liðkað fyrir að oft eru reifanir dómara á niðurstöðum sínum í dómsmálatextum tyrfin og þvæld lesning og á stundum jafnvel lítt skiljanleg lögfræðimenntuðu fólki. Og það gerist í sjálfu sér ekki ósjaldan að viðhorf dómaranna séu einfaldlega óljós og rök takmörkuð í dómsmálatexta. 

Dómararnir mættu því gjarnan líta í eigin barm. Þá horfi ég miklu fremur til þess að í dómsmálatextum komi viðhorf dómaranna ljóslega og ótvírætt fram, frekar en að þeir fari í tíma og ótíma að tjá sig í fjölmiðlum. Dómararnir, og Sigurður Líndal, hljóta að koma auga á faglegar og fræðilegar leiðir fyrir dómarana að skerpa á myndbirtingu raka og forsenda dóma þeirra. Til dæmis með einföldum hætti þar sem mál eru reifuð fremst í dómsmálatextum hæstaréttardóma. Þar gætu dómararnir örlítið stigið út úr turni sínum og sagt á mannamáli hvers vegna þeir komust að hinni tilteknu niðurstöðu.

Ég hef litla trú á gildi þess að dómarar fari að tjá sig í tíma og ótíma í fjölmiðlum. Ég held að tillaga þess efnis sé eingöngu komin frá einum Hæstaréttardómara, Jóni Steinari Gunnlaugssyni. Og ég held að tillöguflutningur Jóns Steinars mótist ekki af því að honum finnist dómarar almennt fara halloka í fjölmiðlaumræðunni og fjölmiðlar vondir við þá. Ég held satt best að segja að Jón vilji umfram allt fá að útskýra SÍN viðhorf betur. Jón Steinar lendir nefnilega oft í minnihluta í Hæstarétti og er því oft ósammála meðdómendum sínum. Og yfirleitt er aðeins rætt um niðurstöðu meirihlutans í fjölmiðlum en minnihlutaálitin gleymast. Frá því Jón Steinar varð Hæstaréttardómari haustið 2004 hefur hann skilað amk 42 sinnum sératkvæðum og lent í minnihluta. Sératkvæðin hafa verið 106 í 98 málum þannig að Jón Steinar á um það bil 40% allra sératkvæðanna. Ólafur Börkur Þorvaldsson, frekar nýr dómari og "frændi Davíðs", á síðan 25 sératkvæði eða um fjórðung. Til samans eiga þessir tvímenningar næstum tvö af hverjum þremur sératkvæðum í Hæstarétti. Restin hefur dreifst á 8 aðra dómara. Því reifa ég þetta að ég held að uppspretta hugmyndarinnar um að dómarar tjái sig meir í fjölmiðlum liggi einna helst í löngun Jóns Steinars til að lýsa því hvernig hann (og kannski "frændinn") ER öðruvísi en hinir dómararnir.

Fjölmiðlar geta örugglega gert betur í vandasömum dómsmálum og þá ekki síst við að grauta sig í gegnum oft á tíðum erfiðan dómsmálatexta, til að finna kjarnann í rökum dómaranna. Því miður er þessi texti stundum allt að því óskiljanlegur og kannski vísað með dularfullum hætti í dómaframkvæmd og fordæmi án þess að nefna þau. Þarna eru dómararnir meðal annars að halda uppi aldagömlum hefðum og auðvitað að sveipa sig fræðilegum búningi. En ef dómararnir vilja að þeir skiljist betur mega þeir gjarnan horfa í eigin barm um leið og þeir kvarta yfir meðferðinni á sér.  

Innskot: Ljúka hverju fljótt og vel?

Tveir stjórnarmenn í Breiðavíkursamtökunum, Konráð Ragnarsson og Víglundur Víglundsson, heimsóttu Geir Haarde forsætisráðherra og var fjallað þar um Breiðavíkurskýrsluna og frumvarp til laga um miskabætur.

Stjórn Breiðavíkursamtakanna virðist hafa sent frá sér ályktun um þennan gagnlega fund og þar segir: „Breiðavíkursamtökin lýsa ánægju sinni með viðbrögð ráðherra að vilja ljúka máli þessu eins fljótt og kostur er.“ 

Ástæða er til að spyrja: Hverju á að ljúka eins fljótt og kostur er?

Frábið mér um leið að fólk leggi í þessa spurningu mína aðra meiningu en mína eigin!

Ræddu Breiðavíkurskýrsluna

Breiðavík IX: Borgin sendir skilaboð

Borgarráð hefur sent Breiðavíkursamtökunum, samfélaginu öllu og kannski ekki síst öðrum sveitarfélögum, skýr skilaboð um gildi og mikilvægi Breiðavíkurskýrslunnar. Borgin lofar samráði og ætlar að líta í eigin barm og ætlar að læra af mistökum fortíðarinnar; skoða syndir feðranna og læra af þeim.

Ekki minnsta ákvörðun borgarinnar nú lýtur að því að skoða þau úrræði sem í gangi eru í dag, væntanlega til að ganga úr skugga um að allt sé í raun í lagi og ekkert það ástundað á vist-, fóstur- og meðferðarheimilum sem ekki á þar heima. Maður leyfir sér að trúa því að samfélagið sé betra í dag en fyrir nokkrum áratugum á þessum sviðum, en maður veit aldrei. Kannski er alltaf eitthvað á gráu svæði og sumt á svörtu.

Breiðavíkursamtökin hljóta auðvitað að fagna samþykkt borgarráðs. En um leið þurfa samtökin að gera upp hug sinn varðandi hlutverk þeirra í framtíðinni.  Verða þau raunveruleg regnbogasamtök utan um hugsanlega þolendur á öllum vistheimilum fyrri tíma eða lúta þau að Breiðavík eingöngu? Ætla samtökin sér annað og meira en hingað til hefur fram komið og ræða nú fyrst og fremst um skaðabætur eða ætla þau að vera sáluhjálparsamtök innávið og hagsmunagæslusamtök út á við fyrir börn sem búa við inngrip barnaverndaryfirvalda? Það er margt að spá í.

Samráð haft við Breiðavíkursamtökin

Breiðavík VIII: Tveir í trauma

Eins og Breiðavíkurskýrslan staðfesti voru ekki alltaf augljósar ástæður fyrir því af hverju drengjum var á sínum tíma komið fyrir á vistheimilinu fræga fyrir "óknyttadrengi". Mig langar að segja frá tveimur drengjum sem sendir voru vestur, þegar þeir þurftu á allt annars konar hjálp að halda.

Drengur A var sendur 11 ára til Breiðavíkur 1972. Hann hafði verið foreldrum sínum erfiður í nokkur ár. Fyrir vestan var hann þægur en þótti ekki efna loforð. Forstöðumanni þótti sérlega umtalsvert við sálfræðinginn hversu myrkfælinn A var. Engar upplýsingar höfðu fylgt sem gátu skýrt þetta. Svo kom mamma drengsins vestur í heimsókn og þá fékkst skýringin. Þegar drengurinn var 7 ára komu hann og nokkur önnur börn að líki stúlku sem týnd hafði verið lengi. Drengurinn var því enn í sjokki og að glíma við afleiðingar þessarar ömurlegu reynslu og þurfti sálfræðihjálp en ekki nauðungarvist að Breiðavík.

Drengur B var sömuleiðis sendur 11 að Breiðavík 1972. Ódæll eins og svo margir og merki um geðræn vandamál. Sálfræðingurinn vestra fékk skýringu: Þremur árum fyrr hafði drengurinn orðið fyrir bíl og dregist með honum 40 metra. Ökumanninum varð svo mikið um þetta að hann hné niður örendur og sá drengurinn það gerast. Drengurinn hafði stöðugar matraðir í eitt ár eftir þetta og var augljóslega enn að glíma við afleiðingar þessar ömurlegu reynslu, sendur í nauðungarvistina.

Þessir drengir tveir áttu aldrei að fara vestur heldur fá áfalla- og aðra sálfræðimeðferð. Er það ekki öllum ljóst?

Breiðavík VII: Innbyggð mótsögn í hlýjunni?

Bréf frá lesanda: "Þær eru víða Breiðavíkurnar.... Eitt sem ég velti þó fyrir mér, þegar talað er um að svona hlutir geti ekki gerst í dag etc... Ein af fóbíúm nútímans er kynferðislegt ofbeldi gagnvart börnum – sem iðulega á sér stað á stöðum þar sem mörgum börnum er haldið einangruðum, (katþólskum heimavistarskólum etc.)

Af því leiðir hræðsla starfsmanna við að fá á sig slíkan stimpil, sem hægara er sagt en gert að losna við eða afsanna. Af því leiðir hræðsla starfsmanna við að sýna börnum hlýju og ástúð og veita þeim þá líkamlegu nánd sem þau oft þarfnast. Af því leiðir kuldi og persónuleg fjarðlægð gagnvart börnunum–  sem veldur að sjálfsögðu vanlíðan hjá börnunum.  Þessi fjarlægð  getur síðan þróast út í misnotkun etc. Mér sýnist þessi „innbyggða mótsögn“ sem er fóðruð á fóbíunni aldrei hafa verið sterkari en nú á tímum. Spurningin er því hvort börn sem eru í þessari stöðu, séu jafnvel í enn meiri hættu en áður á að fara á mis við hlýju og umhyggju og jafnvel að verða misnotuð í framhaldinu. Hvað skyldu fagstéttir segja um þetta – er þetta vandamál viðurkennt og hver er lausnin?

Þetta eru bara nokkrar bollaleggingar...".

 

Haut de la Garenne: Your experiences

Police in Jersey are continuing their search at the former children's home Haut de la Garenne, where a child's remains were found.

Here, two BBC News website readers reflect on their experiences of the home.

Both wish to remain anonymous. The first had a couple of brief stays in Haut de la Garenne when he lived in Jersey in the seventies. He now lives abroad. The second website reader used to visit the children's home regularly, and witnessed the cruelty and abuse of the children who were sent there. Here are their stories:

ANONYMOUS

... I spent two brief periods at Haut de la Garenne, and thought it was going to be a relief for me. But it wasn't.

It felt unsafe. At Haut de la Garenne, physical abuse was a regular occurrence. It was common currency to be hit about the head.

School was the same - corporal punishment was the routine for those who, like myself, were not 'compliant' or willingly following rigid rules.

For myself, there was no-one or nowhere to go to, and it seemed that the entire adult population were doing all that they could to beat me down, physically, mentally and emotionally.

Jersey is an island - there is nowhere to run to, and I ran away several times, but the reality was there was nowhere to go. There was no escape.

ALL the institutions failed me. The school, which should have been a sanctuary from home, was a place I dreaded to go.

The local hospital, where I received attention on more than one occasion, never reported anything untoward to the local police or the equivalent of social services. The local police, and in particular the local 'honorary' police, ever keen to ensure that these matters were resolved behind closed doors, never raised an alarm.

Everything that could be done by those in authority to normalise a terrible situation was done, and more than once I was given a thick ear for trying to stand up and make complaints about actions that today would be described as assault.

Life was very hierarchical in Jersey in the seventies. Like the famous milk - as long as the double cream on the surface wasn't disturbed, no-one cared what troubles there were going on underneath.

I was very upset when I heard the recent news. I can't remember the faces of any of the children from Haut de la Garenne. But I can clearly remember some faces of those 'responsible.'

I miss aspects of a very beautiful island, but sadly, memories of the wonderful nature of Jersey are overshadowed by the dreadful memories of the awful nature of some human beings.

Breiðavík VI: Það var ólán sumra að vera örvhendir.

Hverjir voru sendir á Breiðavík? Jú, jú, sumir voru óknyttadrengir, sumir agalausir, sumir bara fátækir og einna "merkilegasti" hópurinn samanstóð af nokkrum drengjum sem gekk illa í skóla af því þeir voru ekki að springa af gáfum og voru svo ólánsamir að vera örvhendir. Fyrir bara "nokkrum" árum vorum við vond við örvhend börn.

"(Nafni sleppt) er örvhendur og bagar hann það við skrift, klaufskur. Hann er stirðlæs og lítt skrifandi, treggáfaður". Þessi lenti á glæpabrautinni og er dáinn.

"(Nafni sleppt)  er tornæmur, varla stautlæs, nær óskrifandi, örvhendur, og bagar það hann við skriftarnám. Klaufskur, skilningssljór, orðaforði lítill". Þessi er líka dáinn.

"(Nafni sleppt) er ólæs og enn verr skrifandi, enda örvhendur. Hann er klaufskur og er honum örvhenddin til baga". Þessi lifir, en var um tíma síbrotamaður. 

"(Nafni sleppt) er stór, þrekvaxinn og helst til feitlaginn. Hann er örvhendur og skrifar ekki vel, en fluglæs". Þessi lenti á glapstigum en hefur náð sér mjög vel á strik hin síðari ár.

"(Nafni sleppt) var óviðráðanlegur heima og lenti í ýmsum óknyttum en hegðun hans er góð í Breiðavík... Vætir stundum rúm. Örvhendur... les flumbrulega og hratt...". Þessi náði sér ás trik að séð verði.

Dæmin eru kannski fleiri. Skrítið allt saman, en rímar við það sem maður hefur heyrt, að reynt hafi verið með hörðu að láta örvhenda skrifa með hægri og það bitnað á möguleikum þeirra til að ná árangri í skóla. Og vafalaust einangrað margan góðan drenginn og gert hann að óknyttadreng? Gaman væri að heyra vitneskju og álit annarra um þetta.

 

 

Breiðavík V: Félagsfræðileg skilaboð?

Ég skrifaði fjóra pistla um Breiðavík og uppskar 3 (þrjú) komment. Ég skrifaði nokkra pistla um meiðyrðamál og umferðina og uppskar 70 komment (mín eigin auðvitað dregin frá). Ég hefði viljað sjá meira jafnvægi þarna á milli, því Breiðavíkurmálin eru langtífrá útkljáð.

Það er til dæmis enginn farinn að ræða þau félagslegu gildi sem ríktu fyrir raunverulega svona skömmum tíma síðan. Til dæmis fátækt, hungur, hnupl, ómegð, óreglu, uppeldisstefnu, félagsleg úrræði og valdboð.

Hver er netníðingur? Gaukur? Ómar? Reynir?

Það er merkilegt með dóm Kristjönu Jónsdóttur héraðsdómara (sem annars var svo væn í den að gefa okkur hjónin saman í borgaralegri giftingu) að hún segir að skrif Gauks hafi verið tilefnislaus. Sjálfur tíundar Gaukur í þaula að tilefnið hafi verið ógeðfelldar árásir Ómars á Paul Nikolov núv. þingmann.

En annað vekur líka athygli mína í þeirri frétt sem hér er vitnað til. Gaukur segir að Reynir Traustason ritstjóri DV hafi kallað sig NETNÍÐING. Mér ver hlýtt til Reynis og ég tel hann vera eina af hetjum blaðamennskunnar. En honumverður eins og öðrum illilega á í messunni. Í dag (eða gær) nafngreinir hann þannig þrjá nemendur Háskólans að Bifröst sem reknir voru fyrir að hafa í fórum sínum 0.2 (núll komma tvö) grömm af kannabis til einkanota. REYNIR NAFNGREINIR ÞETTA GREY FÓLK með lítilræðið af "stuði" - og veit ekki einu sinni hvort það átti efnið í raun. Hvað er reynir eiginlega að gera?? Hvert er hann að fara? Reynir, þarna hef ég orðið fyrir miklum, miklum vonbrigðum með þig. Þetta er netníðingsskapur af ódýrustu og óþörfustu sort.

Leyfði honum að bragða eigin meðal