Stopp á skattsvikarana - næst er það kyrrsetning eignanna

Loks sér maður tekið á skattaskálkaskjólunum og vonandi rennur þetta frumvarp vel og greiðlega í gegnum þingið.

Skoðið þetta dómsmál hér og segið mér hvort ekki sé ástæða til inngripa inn í skattalöggjöfina með einhverjum sanngjörnum hætti. Skúffufyrirtæki að nota Ísland nýfrjálshyggjunnar til að losna við að greiða eðlilegan skatt. Lúxemborgískt hlutafélag var eini hluthafi „Íslenska“ einkahlutafélagsins Dunedin Finance ehf.  Að tillögu stjórnar hins íslenska einkahlutafélags hafi verið ákveðið árið 2003 að greiða 2.5 milljarða króna  „arð“ og vildi ekki einu sinni borga vesælan 5% staðgreiðsluskatt. Því miður vakti þetta dómsmál enga athygli í fjölmiðlum.

Næst og fljótlega vill maður sjá aðgerðir rannsakenda og frystingu eigna manna sem rökstuddur grunur er um að hafi gripið til lögbrota í aðdraganda hrunsins. Hvað dvelur orminn langa?

ATH NÝ SKOÐANAKÖNNUN HÉR TIL HLIÐAR - UM RITSTJÓRA MORGUNBLAÐSINS. 

 

Tekið á skattaparadísum

Um seðlabankastjórann og flokkafylgið

Er Svein Harald Øygard ólöglegur seðlabankastjóri, af því hann er ekki Íslenskur ríkisborgari? Lögfræðingurinn Sigurður Líndal virðist telja svo vera (sjá hér). Þótt Norðmaðurinn sé settur en ekki skipaður. Það er vísað í stjórnarskrá Íslands.

Stjórnarskráin talar reyndar bara um skipan í slík embætti, en ekki setningu, en Sigurði finnst að hið sama eigi að gilda um hvoru tveggja.

Það er auðvitað alvarlegt mál ef um stjórnarskrárbrot kann að vera að ræða. En þá væri blessuð úrelta stjórnarskráin okkar svo sannarlega að flækjast fyrir góðum ásetningi. Ég veit ekki með ykkur, en mér er það mikill léttir að ekki einasta séu bankastjórarnir margumræddu og innlendu farnir frá, heldur finnst mér það kjörráð að fá tímabundið erlendan sérfræðing í aðalstól bankans. Fram að skipan eftir auglýsingu og til að auka traust Seðlabankans. Traustið er einmitt stóra málið þessa dagana. hvað sem því líður verður að ætla að menn hafi skoðað vel grundvöllinn að þessari setningu Norðmannsins með 20. grein stjórnarskrárinnar í huga.

Kosningar og kannanir

Það eru tveir mánuðir til kosninga og í morgun birtu bæði Morgunblaðið og Fréttablaðið skoðanakannanir um fylgi flokka. Þær eru merkilega samhljóða (jafnvel þótt önnur þeirra birtist í "Baugsmiðli", sbr. vandlætingu DO).  Þær bæta hvor aðra upp og gefa til samans ágæta vísbendingu um stöðuna.

Samfylkingin mælist með um 31% fylgi og gæfi það 20-21 þingmann. VG mælist með um 24.5% og gæfi það 16 þingmenn. Þessir stjórnarflokkar og vinstri flokkar til samans eru því sem stendur með fylgi upp á um 55% og 36-37 þingmenn: Gætu myndað ríkisstjórn án Framsóknar eða annarra.

Sjálfstæðisflokkurinn mælist með um 27%, sem gæfi 18 þingmenn. Þetta er svipað fylgi og þegar flokkurinn fékk sögulegt afhroð árið 1987. En einn stór munur er á stöðunni þá og nú; þá bauð Borgaraflokkur Alberts Guðmundssonar sig fram og náði miklu fylgi af Sjálfstæðisflokknum. Nú er Sjálfstæðisflokkurinn óklofinn og afhroðið því til muna meira, yrðu þetta niðurstöður kosninga. 

Framsónarflokkurinn náði sér á gott skrið eftir "uppgjörið" og kosningu nýs formanns, en fylgið er aftur byrjað að dala. Sögulegt lágmark flokksins var rúmlega 11% fylgi síðast og flokkurinn mælist nú í rúmlega slíku fylgi, með um 12.5% og 8 þingmenn. Frjálslyndir mælast um eða rétt undir mörkum þess að ná þingmanni inn. Flokkur sá hefur yfirleitt komið betur út í kosningum en könnunum, en hremmingar flokksins undanfarið hafa verið með fádæmum og erfitt að ímynda sér annað en að hann sé að liðast í sundur og eyða sjálfum sér.

Ný framboð fylgislaus?

Það sem þess utan er stórmerkilegt við þessar kannanir er að ekkert tiltakanlegt fylgi mælist við "aðra". Íslandshreyfingu, Borgarahreyfingu, Samstöðu og hvað það allt heitir. Jafnvel þótt slík framboð séu ekki formlega orðin til (utan Íslandshreyfingarinnar) þá ættu samkvæmt reynslunni að vera til nógu margir sem myndu velja "annað" ef byrinn væri nógu mikill orðinn. Miðað við reiðina og uppreisnina í samfélaginu ættu að vera nógu margir fyrir hendi í svona könnunum sem segðu: ætla engan gömlu flokkanna að kjósa; mun skila auðu eða kjósa aðra. Þetta segir hyggjuvitið mér að minnsta kosti; þetta ætti að mælast. Nógu miklar fréttir hafa borist um framboðshugleiðingar t.d. Borgarahreyfingarinnar/Samstöðu til að framkalla fylgi í svona könnunum. Það gerist hér ekki.

Ef könnuðirnir eru ekki sekir um falsanir þá virðast þessi framboðsplön mótmæla-aflanna ekki fá byr með sér. Fólk virðist ætla að flykkjast aftur til gömlu flokkanna. Kannski spilar inn í að þeir hafa eða ætla augljóslega að endurnýja sig - hreinsa til. Og auðvitað spilar inn í að engir þungavigtarmenn hafa komið fram sem gerir ný framboð freistandi. Engir. Það gæti þó auðvitað breyst.

Er ríkisstjórnin að gera eitthvað?

En það eru tveir mánuðir til kosninga og margt getur gerst. Í aðdraganda síðustu kosninga var t.d. VG með mjög sterka stöðu í könnunum, en missti á endasprettinum mikið fylgi til Samfylkingarinnar. Það gerist að líkindum ekki núna en öðruvísi sveiflur gætu komið til. Ef þannig birtist ekki á næstunni skýr mynd af því að starfsstjórn vinstriflokkanna sé að gera eitthvað af viti og koma góðum málum í framkvæmd - þá hrynur fylgið af báðum stjórnarflokkunum. 

Myndi það hafa slík áhrif ef í ljós kæmi að Norðmaðurinn sé hingað kominn og inn í Seðlabankann í blóra við stjórnarskrá? Ekki held ég það. Ég held að þjóðin (kjósendur) meti meira að við séum að fá erlendan sérfræðing tímabundið en hitt, að gamla þreytta stjórnarskráin segi að það megi ekki.

ATH NÝ SKOÐANAKÖNNUN HÉR TIL HLIÐAR - UM RITSTJÓRA MORGUNBLAÐSINS.  

Nýr seðlabankastjóri

Vondar fréttir af fráfarandi og fyrrverandi

 Þessi frétt Moggans nýfrjálsa er skelfileg og kallar á enn auknar efasemdir um frammistöðu síðustu ríkisstjórnar og getu til að takast á við hrunið og krísuna. Kallar raunar fram ótal spurningar, um ekki bara Ingibjörgu Sólrúnu og Samfylkinguna, heldur um Geir Haarde, Sjálfstæðisflokkinn og fráfarandi formann bankastjórnar Seðlabankans. Það sem einna fyrst kemur upp í hugann er hvort hægt sé að mæla á hvern hátt persónulegar væringar og sambandsleysi höfðu áhrif á viðbrögð stjórnvalda fyrir og eftir hrunið.

Ég hygg að niðurstaðan yrði ekki góð, heldur mjög vond. Og myndi undirstrika gallana við að hafa afar umdeildan stjórnmálamann í forystu fyrir Seðlabankann. Ef eitthvað blasir þarna við þá er það ófögur mynd um að Seðlabankastjórinn hafi verið að gera forsætisráðherra grein fyrir hinu og þessu sem yrði að bregðast við hið snarasta (ef það er rétt lýsing), en forsætisráðherrann sá ekki lagt á framburðinn tiltakanlega trú eða nægilega til að koma upplýsingunum áfram með áþreifanlegum hætti til samráðherranna í ríkisstjórninni, til samstarfsflokksins. Leiðtogi samstarfsflokksins heldur því blákalt fram að hún hafi ekki vitað um tilgreinda skýrslu og ekki heyrt af tilgreindum viðvörunum. Sé þetta sannleikanum samkvæmt hjá henni og megi um leið trúa seðlabankastjóranum fráfarandi þá versnar sem því nemur hlutur síðasta forsætisráðherra og formanns Sjálfstæðisflokksins. Þá verður skásta afsökun þess manns sú, að hann hafi ekki talið ástæðu til að taka of mikið mark á meintum viðvörunum Seðlabankans, alltént ekki til að koma þeim víðar.

 Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, kannast ekki við að "endurteknar viðvaranir seðlabankastjóra" hafi ratað til sín. Hún kannast ekki við skýrslu „eins færasta fjármálastöðugleikasérfræðings Evrópu“. Ingibjörg kannast heldur ekki við að hafa heyrt af 10-15 manna sérstakri nefnd sérfræðinga sem Davíð kynnti. Eitt er, að seðlabankastjórinn fráfarandi sé að skálda hitt og þetta upp, annað ef hann segir rétt og fyrrum forsætisráðherra lá á upplýsingunum og enn annað ef ISG segir þarna ósatt eða fer á svig við sannleikann. Um þetta er erfitt að spá þegar fyrst og fremst orð standa gegn orði.

En núna er seðlabankastjórinn frá, forsætisráðherrann fyrrverandi hættur, ISG hefur amk tímabundið dregið sig í hlé, fjármálaráðherrann fyrrverandi er hættur í pólitík, viðskiptaráðherrann fyrrverandi sagði af sér, varaformaður Samfylkingarinnar er hættur, dómsmálaráðherrann fyrrverandi er hættur, Lúðvík Bergvinsson er hættur og áfram mætti telja. Og kosningar og endurnýjun framundan.

ATH NÝ SKOÐANAKÖNNUN HÉR TIL HLIÐAR - UM RITSTJÓRA MORGUNBLAÐSINS.

Ingibjörg Sólrún fékk ekki upplýsingarnar

Hvers vegna sleppa Bresku fólin?

Ég leyfi mér hér að að fordæma þá makalausu ósvinnu að Bresk stjórnvöld verða ekki látin "finna fyrir tevatninu" með málssókn gegn þeim fyrir hönd þjóðarinnar. Í rauninni alveg burt séð frá því hvort slíkt mál hefði unnist eða ekki.

Davíð oddsson hefur rétt fyrir sér þegar hann sagði í Kastljósviðtali að það hefði verið skammarlegt og óskiljanlegt að hryðjuverkalögin Bresku hafi verið látin ná til íslenska ríkisins og stofnana þess (en einskorðuðust ekki við einkabanka). Það, að dularfullir fjármagnsflutningar hafi ef til vill og líklega átt sér stað, hjá einkaaðilum, réttlætir ekki þann óþverraskap sem Bresk stjórnvöld auðsýndu okkur. Ekki heldur nokkuð í orðum hvorki Árna Mathiesen fjármálaráðherra (þáverandi) í símtali eða orð seðlabankastjórans í Kastljósviðtalinu í október geta réttlætt þessa misgjörð.

Hugsanlega yrði þetta í sameiningu geta talist nægileg réttlæting hjá Breskum dómstólum. En ekki hérlendis og ekki í alþjóðasamfélaginu. Það var ekkert að því að kyrrsetja eigur eða innistæður hjá einkabankanum Landsbanka, en árásirnar á Kaupþing og lýðveldið Ísland voru óréttmætar og ættu að teljast ólöglegar.

Ef málið hefði tapast hjá Breskum dómstólum þá hefði það samt unnist: Allur umheimurinn hefði séð ruddaskapinn og lesið rétt út úr niðurstöðunni.

Hætt við málssókn gegn Bretum

Viðtalið

Afneitun og megalómanía.

Að sinni segi ég bara þetta (er að hlaupa á fund): Davíð réðst hvað eftir annað á Sigmar spyril. Davíð túlkaði hvað eftir annað krítískar spurningar Sigmars sem árás á sig. Hlutverk fréttamanna er að spyrja krítískra spurninga, sem þeir taka saman eftir ýmsum heimildum. Davíð kaus að gera Sigmar sjálfan að árásarmanni. Hvað skal þá segja um lýsingar Davíðs á öllum öðrum meintum árásarmönnum?

Uppfærsla:

Ég er búinn að horfa á þáttinn aftur og verð að segja að sú tilfinning sem rís hæst er hryggð. Þetta var ein allsherjar hryggðarmynd. Það er að segja framkoman hjá seðlabankastjóranum.

Fyrst vil ég þó nefna annað, því umræðan um Davíð umpólast alltaf; hún fer að mestu fram milli eindreginna aðdáenda Davíðs og eindreginna andstæðinga. Því er mikilvægt að þetta komi fram: Mér finnst afbragðsgott að Davíð hafi skrifað löggunni bréf út af Kaupþingi og sjeiknum og kallað þannig fram rannsókn og breytingar. Mér finnst það stórmerkilegt, miðað við að gögnin Davíðs verði birt til staðfestingar (fjölmiðlar vísi til upplýsingalaga og fái viðkomandi ræður, bréf, fundargerðir) að hann hafi hvað eftir annað varað við hættunni (þótt hann hafi opinberlega fyrst og fremst birt jákvæðar skýrslur um stöðu bankanna). Mér finnst stórbrotið að í hruninu hafi Seðlabankanum tekist að halda greiðslukerfinu í gangi. Það er og vissulega hárrétt að Davíð hefur undanfarin ár gagnrýnt suma auðjöfranna harðlega- þá sem eru honum ekki að skapi, ekki hina. En gagnrýni samt.

Og það er út af fyrir sig rétt hjá honum að fjölmiðlar hafa ekki komið auga á eða séð ástæðu til að spyrja forsætisráðherra sérstaklega að því hvernig það getur verið betra að ræða við IMF með bráðabirgða-seðlabankastjóra sér við hlið heldur en núverandi seðlabankastjóra. Þeirrar spurningar þarf auðvitað að spyrja. Enn vil ég nefna að ég fordæmi hvers kyns ásakanir í garð Davíðs um geðröskun hvað þá geðveiki og hef gert það áður.

Hins vegar held ég að skapgerðarbresturinn "mikilmennskubrjálæði" hafi varla farið framhjá mörgum eða hin algera afneitun á nokkra eigin sök. Með semingi og án tiltrúar leyfði hann sér að varpa fram að ef til vill hefði á tímabili átt að leggja meiri áherslu á gengið en minni á verðbólguna. Það var allt of sumt.

Aðeins Seðlabankinn stóð sig samkvæmt þessu í stykkinu; allir aðrir brugðust herfilega. Málflutningur Davíðs var að sönnu ein samfelld árás á Geir Haarde og ríkisstjórn hans: Flokkssystkin Davíðs hlustuðu ekki á meintar viðvaranir hans eða brugðust ekki við. Forsætisráðherra er verkstjóri ríkisstjórnarinnar og yfirmaður efnahagsmála (hálfgerður undirtitill er: efnahagsmálaráðherra). Viðbrögð við viðvörunum í efnahagsmálum voru á könnu Geirs, sem brást. Meira að segja gamli vinurinn Björn Bjarnason óð um í villu og ætlaði að fækka rannsóknarmönnum efnahagsbrotalögreglunnar - hafði sýnilega ekki frétt af viðvörununum. Það er auðvitað skelfilegt ef og þegar Björn annað hvort heyrir ekki í Davíð eða tekur ekki mark á honum.

Afneitun, mikilmennskubrjálæði, hroki, vandlæting og að því er virðist megn andúð á bæði fyrri og núverandi ríkisstjórn. Þetta minnir mig á ótrúlega margt úr alka-fræðunum; Nei, nei, ég er ekki alki. Jú, ég drekk mig oft fullan, en það er af því að konan er ómöguleg, börnin eru frek og leiðinleg, hundurinn hatar mig, vinir mínir hafa yfirgefið mig, yfirmaðurinn minn vill ekki hækka mig í stöðu og vill ekki hækka launin mín, veðrið á Íslandi er svo vont, það kann enginn að meta mig (nema ég), ég er misskilinn snillingur umkringdur vitleysingjum, barþjónninn er eini alvöru vinur minn - en ég er ekki alki.

Firringin endurspeglaðist einna skýrast í algerlega tilefnislausum árásum Davíðs á Sigmar. Það eru alþekkt en lúaleg vinnubrögð ráðamanns í viðtali að snúa út úr spurningum og ráðast á spyrilinn, koma höggi á hann, slá hann út af laginu, persónugera í honum hlutdrægni og andúð. Þetta gerði Davíð sig sekan um í viðtalinu hvað eftir annað, ásamt þreytta frasanum um "leyfðu mér að klára að svara spurningunni". Það er ekki nokkur fótur fyrir því að spurningar Sigmars hafi verið persónulega hlutdrægar. Og aldeilis ekki flokkslega nema síður sé. Hann reyndi að súmmera margframkomin gagnrýnisatriði fjölda nafngreindra einstaklinga og sérfræðinga niður í kjarnyrtar spurningar (og notaði þá samtektarorð eins og "sumir"), en taldist þá af viðmælandanum vera að ráðast á sig. Sorglegt!

Kannski Davíð hafi svarað spurningunni manna best; hvers vegna ríkisstjórnin telur betra að hafa bráðabirgða-seðlabankastjóra með sér í IMF-viðræðunum en núverandi formann bankastjórnar Seðlabankans?

 

Fjármagnsflutningar Kaupþings höfðu mikil áhrif á Bretana

Hallarbylting helmingaskiptaflokkanna?

Hvernig líst þjóðinni á þann möguleika, sem nú er verið að hvísla um á göngum Alþingis, að eftir að Jón Magnússon yfirgaf Frjálslynda flokkinn og gekk heim til liðs við Sjálfstæðisflokkinn hafi myndast möguleiki á því að Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn myndi nýja helmingaskiptastjórn? Fréttablaðið segist hafa heimildir fyrir þessu (sjá hér).

"Fréttablaðið hefur heimildir fyrir því að rætt sé um það innan þinghússins að staðan hafi breyst við vistaskipti Jóns. Allt í einu hafi sá möguleiki orðið raunhæfur að flokkarnir tveir tækju upp fyrra samstarf. Stjórnarþingmaður sem ekki vildi láta nafns síns getið segir allt hafa breyst þegar Jón gekk í Sjálfstæðisflokkinn. Síðan þá hafi Framsókn stoppað allt og stjórnin verið illa starfhæf".

Samkvæmt þessu virðast sum öfl innan þessara syndum hlöðnu flokka vilja grípa til samskonar úrræða og í Ráðhúsi Reykjavíkur; bara taka völdin með illu og þá valdanna vegna. Í borginni var Ólafur F. Magnússon dreginn fram, en þegar hann var ekki nógu góður þá var Óskar Bergsson dreginn fram. Getur hugsast að Framsóknarflokkurinn sé tilbúinn til að ana út á foraðið með Sjálfstæðisflokknum í þágu torkennilegra hagsmuna, þvert á fyrri orð um að verja núverandi starfsstjórn framyfir kosningar?

Að flokkarnir sem eiga allra mestu sökina á hruninu fallist í faðma á ný, taki völdin og taki upp á ný gamalkunn vinnubrögð við helmingaskiptin? Ráðstafa bönkum og embættum, svo dæmi séu tekin?

Púkinn í mér vonar að þeir leggi í þessa hallarbyltingu. Engillinn í mér tuðar eitthvað um að það væri ekki þjóðinni fyrir bestu.

Ekki rætt um Seðlabanka

Ég vil fyrsta sætið

Ég hef ákveðið að bjóða mig fram í fyrsta sætið í Reykjavíkurkjördæmi norður.

Gallinn er sá að ég finn ekki flokk við mitt hæfi.

Líklega verð ég því að draga framboð mitt til baka.

Heyr, heyr - og kyrrsetningu strax!

 Sunnudagshugvekja mín í dag er þessi: Fyrirgefum með tíð og tíma en sækjum eignirnar og peningana illa fengnu sem 40 til 50 manna hópur hefur stungið undan og falið á Cayman, Tortola, Luxemborg og víðar. Sækjum þetta fé og útilokum umrædda menn frá viðskiptum á Íslandi - þ.e. ef þeir koma ekki af fyrra bragði og skila peningunum. Þá gæti stund fyrirgefningarinnar runnið upp.

 „Það á að setja 40 til 50 manna hóp á válista og við þennan hóp eiga bankarnir ekki að skipta,“ sagði Atli Gíslason, þingmaður VG í Silfri Egils um útrásarvíkingana svokölluðu. Atli sagði að ef þeir ekki skiluðu aftur til þjóðarbúsins því sem þeir hefðu tekið, væru þeir dæmdir til útlegðar eins og hverjir aðrir þjóðníðingar.

Atli nefndi efnislega þrjú dæmi (ætlaði að nefna fjögur en ég greini bara þrjú) um brotastarfsemi, þar sem rækilega liggur fyrir rökstuddur grunur, um peningastuld yfir í skattaskálkaskjól:

 Lánið til Robert Tjenguis frá Kaupþingi - 107 milljarða yfirdráttarlán. Umboðssvik. Lögreglumál strax!

 Úttekt úr Byr í ágúst sl., 13.5 milljarðar; þeir máttu vita að þetta væri ekki hægt, mætti ekki.

 70 milljarðar út úr peningamarkaðssjóði Landsbankans síðustu 4-5 dagana fyrir hrun. Getur tengst hryðjuverkalögum Bretanna. Kann að varða við landráð, þar sem aðgerð Breta beindist að íslensku þjóðinni.

Ég segi: Náum í þetta strax! Upp í Icesave og allt draslið. Landráð og þjóðníðingsskap á ekki að líða. 

Útrásarvíkingana á válista

... um hræringarnar sem SEINNA leiddu til hrunsins mikla

Þóra Kristín er vel að verðlaunum sínum komin sem einn af alltof fáum blaðamönnum sem alvöru töggur er í. Merkilegt að það gerist þegar henni hefur skolað inn á Morgunblaðið, en ekki fyrr, þegar hún starfaði á fjölmiðlum sem boðað hafa vaskari framgöngu en hið íhaldssama Morgunblað.

Þóra Kristín er þannig einn af mörgum flóttamönnum úr fréttamannastétt af miðlum 365/JÁJ, en Stöð 2 og Fréttablaðið keppast nú um að losa sig við reynda og öfluga blaða- og fréttamenn. Þóra Kristín kom einmitt af Stöð 2, sem er eini fjölmiðillinn sem skrifað hefur það í vinnureglur sínar að fréttastofan/ritstjórnin EIGI að auðsýna stjórnvöldum aðhald. 

Þóra Kristín er vissulega í okkar fremstu röð. En ég er áreiðanlega ekki einn um þá skoðun að fyrir stéttina í heild kom síðasta ár út með falleinkunn fyrir fjölmiðla. Það er enda svo gott sem samdóma álit blaða- og fréttamanna þegar þeir hafa fundað undanfarið; fjölmiðlar brugðust í aðdraganda hrunsins mikla. Kannski hefði þá verið réttast að sleppa verðlaunum að þessu sinni. En samt. Alltaf er eitthvað vel gert og að þessu sinni sýnist mér að aðal blaðamannaverðlaunin lúti að faglegri notkun á nýjum fréttamiðli; Netmiðlinum. Og það er fínt. Til hamingju Þóra Kristín.

Ég hefði viljað sjá verðlaunin í ár ganga til blaða- og fréttamanns sem birti yfirgripsmikla fréttaskýringaröð á mannamáli um hræringarnar sem SEINNA leiddu til hrunsins mikla. Greinaflokk frá síðasta vori og sumri. En slíkt birtist ekki. Ummæli erlendra sérfræðinga voru birt og síðan andmælin, punktur. 

Sigurjón M. Egilsson á Mannlífi og Bylgjunni hlaut verðlaun fyrir bestu rannsóknarblaðamennsku ársins í fyrra fyrir „vandaðar og ítarlegar greinar um íslenskt efnahagsástand í Mannlífi, þar sem mál voru krufin með ítarlegri hætti en títt er í íslenskum fjölmiðlum". Þetta hljómar vel. Ég vænti þess að greinar þessar hafi birst eftir 8. október? Þarf að gá að því. Ég man þetta ekki nógu vel.

Er farinn að hlakka til næstu blaðamannaverðlauna. Þá verða áreiðanlega tilnefnd tilþrif í anda nýrra tíma innan stéttarinnar; þegar blaða- og fréttamenn höfðu lært af mistökum sínum, sváfu ekki lengur á verðinum, en hjóluðu í ráðamenn og auðjöfra eins og gammar!

Og ég vil sjá sérstök verðlaun til Hauks Holm fyrir alskeggið. Vona að það reynist táknrænt; stéttin fari úr jakkafötunum, taki af sér bindið og bretti upp ermarnar.

Þóra Kristín blaðamaður ársins

Frjálslyndir að lognast fúllyndir útaf?

Það ætlar ekki af Frjálslynd flokknum að ganga og sýnist mér á öllu að þessi "fimmti flokkur" sé að lognast út af. Flokknum hefur vissulega tekist betur upp í kosningum en könnunum, en svo mikið neikvætt hefur gengið á að undanförnu að erfitt er að sjá að flokkurinn lifi það af.

Stormasöm hefur ævi flokksins verið og nánast aldrei ró og friður. Það eru litríkir einstaklingar sem valist hafa til forystu, á þingi og í borg, og sumir þeirra mjög sérlundaðir. Guðjón Arnar hefur víst verið "límið" í flokknum, en það mun vera að missa allan kraft. Skrautlegar uppákomur hafa verið tíðar og erfitt að finna samsvörun milli núverandi flokks og þess sem Sverrir Hermannsson stofnaði á sínum tíma.

Sverrir Hermannsson, Guðjón Arnar Kristjánsson, Gunnar Örlygsson, Magnús Þór Hafsteinsson, Jón Magnússon, Margrét Sverrisdóttir, Sigurjón Þórðarson, Ólafur F. Magnússon, Grétar Mar Jónsson, Kristinn H. Gunnarsson, Valdimar Leó Friðriksson, Ásgerður Jóna Flosadóttir, Guðrún María Óskarsdóttir, Viðar Guðjohnsen og núna síðast Sturla "trukkari" Jónsson - það getur verið erfitt að koma þessum ólíku einstaklingum "heim og saman".  Varla að sjá hver samnefnarinn er, ef frá er talin gamla grunnstefnan um kvótann.

Kannski Jónína Ben hefði frekar átt að taka þennan flokk yfir í stað þess að reyna að sölsa Framsókn undir sig?